خشم بی‌منطق، همچون آتشی است که در درون دل شعله می‌کشد و به جای آنکه دنیای بیرون را بسوزاند، صاحبش را خاکستر می‌کند. این خشم که بدون هدف و تنها از سر لحظه‌ای عصبانیت می‌تازد، به چیزی جز ویرانی و پشیمانی نمی‌انجامد. اما خشم زمانی که در خدمت حقیقت و عدالت قرار گیرد، چون آتشی پاک‌کننده، راه را برای دگرگونی و پیشرفت می‌گشاید. وقتی که انسان از سر آگاهی و برای احقاق حق برمی‌خیزد، خشم تبدیل به نیرویی می‌شود که می‌تواند ظلم را در هم شکند و سرنوشت‌ها را تغییر دهد. اما در نهایت، آنچه اهمیت دارد، این است که خشم بی‌منطق نه تنها دیگران را نمی‌شکند، بلکه در نهایت خود ما را در هم می‌ریزد.