در میان جریانات چپ افراطی، مفهوم وفاداری به ایدئولوژی جایگاهی محوری دارد؛ وفاداری‌ای که اغلب به سطحی فراتر از تعهد فکری می‌رسد و به نوعی “ذوب شدن” در ایدئولوژی و سازمان منجر می‌شود. این وفاداری نه‌تنها به آرمان‌های کلی ایدئولوژیک بلکه به خود سازمان، رهبران آن و چارچوب‌های دیکته‌شده تبدیل می‌گردد.
برای بسیاری از اعضای این جریانات، ایدئولوژی یک حقیقت مطلق است؛ حقیقتی که فراتر از زمان، مکان و شرایط قرار دارد و هرگونه تردید یا بازاندیشی در آن به خیانت تعبیر می‌شود. این تفکر، که اغلب در سازمان‌های چپ افراطی دیده می‌شود، به نوعی از انقیاد فکری منجر می‌شود، جایی که فرد نه‌تنها جهان را از دریچه ایدئولوژی می‌بیند، بلکه وجود خود را نیز به طور کامل در خدمت آن درمی‌آورد.
این پیمان وفاداری معمولاً از طریق فرآیندهایی همچون:
ایجاد همبستگی شدید گروهی: اعضا به گونه‌ای آموزش داده می‌شوند که خود را نه به عنوان فردی مستقل، بلکه به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از کل سازمان تصور کنند.
کنترل فکری: هر گونه پرسش یا نقد از سوی اعضا به مثابه تضعیف انسجام گروه و خیانت به آرمان تلقی می‌شود.
شخصی‌سازی آرمان‌ها: ایدئولوژی چنان با هویت شخصی افراد گره می‌خورد که هر گونه نقد به آن به منزله تهدید مستقیم به موجودیت فرد دیده می‌شود.
نتیجه این فرآیند، ذوب شدن کامل فرد در ایدئولوژی و سازمان است؛ به‌گونه‌ای که اعضا حتی حاضرند جان خود را فدای آرمانی کنند که دیگر جایگاهی برای بازنگری یا تغییر ندارد. این پیمان وفاداری گاه تا حدی پیش می‌رود که وفاداری به رهبران سازمان جایگزین وفاداری به ایدئولوژی می‌شود، و سازمان بیش از آنکه ابزاری برای تحقق عدالت یا آزادی باشد، به هدف نهایی بدل می‌گردد.
در بسیاری از جریانات چپ افراطی، این فرایندها نه‌تنها به شکاف بین فرد و دنیای واقعی منجر شده، بلکه در نهایت، جریان‌های چپ را از هدف‌های انسانی و رهایی‌بخش اولیه‌شان دور کرده است. پیمان وفاداری، اگرچه در ظاهر بر پایه عدالت و آرمان‌گرایی بنا شده، اما در عمل، اغلب به ابزار سرکوب خلاقیت، تفکر آزاد و فردیت تبدیل شده است.