نویسنده زیرزمینی تنها در تقابل با نهادهای قدرت نیست؛ او با کلیشه‌ها، قراردادهای اجتماعی، هنجارهای تحمیل‌شده، و حتی گاهی با انتظارات مخاطب نیز سرشاخ می‌شود. این نوع نویسنده، در فضایی می‌نویسد که اغلب از محدوده‌های تعیین‌شده فراتر می‌رود و خود را در برابر هر آنچه که «عادی» و «پذیرفته‌شده» تلقی می‌شود، قرار می‌دهد. او ممکن است با فرهنگ عامه، بازار نشر، سانسور داخلی و حتی با باورهای شخصی خود نیز درگیر شود.
تقابل نویسنده زیرزمینی نه‌تنها سیاسی، بلکه فرهنگی، روان‌شناختی و حتی گاهی وجودی است. او در برابر سکوت جامعه در مواجهه با بی‌عدالتی‌ها، در برابر ترس از حقیقت و حتی در برابر ریاکاری جمعی می‌ایستد. این تقابل گاهی با خودش آغاز می‌شود؛ زمانی که باید بر محدودیت‌های درونی، تردیدها و ترس‌های شخصی غلبه کند تا بتواند چیزی بنویسد که اصالت داشته باشد، حتی اگر هیچ‌گاه منتشر نشود.
نویسنده زیرزمینی در نهایت در برابر هر سیستمی که خلاقیت آزاد و حقیقت را سرکوب می‌کند، مقاومت می‌کند. حال می‌‌خواهد این سیستم در بیرون باشد یا در درون ذهن خودش.